مقایسه‌ی روابط‌عمومی و تبلیغات
تبلیغات: پدیده‌ی تبلیغات را که جمع تبلیغ و به‌معنای ابلاغ و رساندن پیام است، شاید بتوان یکی از خلاقیت‌های زیبایی‌شناختی بشر دانست که …
توانسته است به‌خصوص در نیمه‌ی قرن بیستم در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌ها حضور یابد و نقش‌آفرینی کند.
این پدیده به‌عنوان یک فرآیند ارتباطی، آثار مثبت و منفی را با توجه به نقش‌های فرستنده و گیرنده و این‌که چه کسی تبلیغ می‌کند، چه‌موقع تبلیغ می‌کند، کجا تبلیغ می‌کند، چه تبلیغ می‌کند و چرا تبلیغ می‌کند، در پی دارد.
آثار منفی و مثبت آن به‌خصوص در سطحی‌کردن نگرش مردم و آثار مثبت آن بر تولید و توزیع و مصرف کالا به‌خصوص به‌عنوان استراتژی رقابت در عرصه‌ی اقتصادی هر روزه در محافل جامعه‌شناسی و ارتباطات مطرح و مورد نظر قرار می‌گیرد. به‌طوری‌که مکاتب بزرگی همچون مکتب انتقادی فرانکفورت یکی از محوری‌ترین مباحث خود را نقش مخرب آگهی تبلیغاتی قرار داده است.
به‌همین خاطر است که تبلیغات در عمل، گاهی مقدس و مشروع تلقی می‌شود (کاربرد اخلاقی مذهب) که اطلاع‌رسان، بازگوکننده‌ی عقاید، گروه، جمعیت، حزب و یا توضیح‌دهنده‌ی پیشرفت‌ها و کارکردها و اطلاعات واقعی رویدادها و مشخصات صحیح اشیاء و کالایی است که سطح آگاهی‌های عمومی مردم را بالا می‌برد.
و گاهی واژه‌ی تبلیغ در اذهان عمومی با سوءظن همراه است. و زمانی است که مخاطبین پیام را مشکوک، ناقص، دروغ و مغرضافه می‌پندارند و در مقابل آن واکنش خشم و نفرت از خود بروز می‌دهد، به‌طور کلی تبلیغات جهت دادن به جریانی از پیش موجود است. با این مقدمه به تعاریف مختلف تبلیغات از دیدگاه صاحب‌نظران پراخته می‌شود.
تعریف روابط‌عمومی:
روابط‌عمومی با توجه به وظایف و کارکردهای مختلف، تعاریف گوناگونی را می‌پذیرد و تنها زمانی که با رویکرد ارتباط با سازمان خود تعریف می‌شود، این تعابیر بیان می‌شود:
۱- چشم سازمان
۲- گوش سازمان
۳- زبان سازمان
۴- آئینه‌ی تمام‌نمای سازمان
۵- وکیل مدافع سازمان و …
و در راستای وظایف کلی و عمده، روابط‌عمومی این‌گونه تعریف می‌شود:
– فن ایجاد حُسن روابط و تفاهم متقابل بین افراد جامعه با هیأت‌مدیره‌ی موسسه
– هنر یافتن ایجاد حُسن نیت متقابل
– فنی است برای کوشش در راه‌یابی برای پذیرا ساختن هدف و کارها به مردم از راه‌های گوناگون بر پایه و اساس شناخت جامعه و افکار عمومی با آگاهی کامل از هدف مؤسسه
– حُسن رابطه و ایجاد حُسن نیت بین یک شخص یا یک سازمان با اشخاص و گروه‌های دیگر یا با جامعه از طریق توزیع مطلب و خبر، توسعه‌ی رابطه‌ی آن با مطالعه و سنجش عکس‌العمل‌ها
– روابط‌عمومی ارتباطی دوجانبه بین افکار عمومی و سازمان
– ابلاغ اطلاعات واقعی به مخاطبین ذیربط و کسب نظریات آن‌ها به‌منظور ایجاد حُسن تفاهم
– روابط‌عمومی عبارت است از بخشی از مسئولیت‌ها و وظایف ارتباطی مدیریت سازمان که از آن طریق، آن مدیران می‌کوشند در دستیابی به اهداف سازمان با محیط خود سازگار و هم‌صدا شده یا در صورت نیاز در محیط، تغییرات مطلوب ایجاد نموده و شرایط محیط را به‌شرط مساعد بودن، استمرار بخشد. /ه.د
منبع: اینترنت
